Hotel Stoelers

Hallo lieve familie, vrienden en overige volgers.

Gezien het feit dat het morgen alweer twee maand geleden is dat ik jullie voor het laatst een update heb geschreven, wordt het wel weer eens tijd. Helemaal gezien het feit dat mijn verslagen door gemiddeld 325 personen wordt gelezen. Dit is voor mij veeeeel meer dan wat de bedoeling was, alvorens ik weg ging. Helemaal niet erg natuurlijk, extra leuk! Ik wordt zelfs toegevoegd op Facebook door mensen die vinden dat de stukjes leuk weg te lezen zijn. Via via hoor ik ook wie mij allemaal volgt. Zelfs voor mij volkomen onbekenden. Ook voor jullie, Bon bini, Welcome, Welkom trouwe volgers.Hopelijk valt het verslag ook deze keer weer in de smaak. Er is namelijk wel weer meer dan genoeg gebeurd om de komende uren te typen. Ik stel voor, schenk een borreltje in en ga er maar goed voor zitten. Off we go!!

Elke keer voordat ik aan een nieuw verslag begin lees ik altijd eerst de vorige nog een x goed door, zodat ik niet verhalen voor de 2e keer loop af te steken. Bij het lezen van het vorige verslag viel me pas op hoelang het geleden was dat ik voor het laatst een stukje had getypt. Uiteraard, zoals altijd, ook deze keer weer mijn excuus daarvoor.

Na mijn 3 weken met Kirsten en Elvira was het raar thuis komen. Na 4 maand alleen te zijn geweest zat ik ineens 24 uur per dag onder de mensen. Daar wen ik eerder aan dan dat ik weer aan de rust moet wennen. Toen Kirsten en Elvira mij vroegen of ze hier konden logeren gaf ik antwoord in hoofdletters; JA!! Op dat moment zou ik zelfs mijn grootste vijand hier in huis nemen. Dat er mensen waren die een vakantie naar Aruba hadden geboekt is misschien wel de reden dat ik hier nog steeds op het eiland ben.Hier keek ik dan ook echt naar uit. Gelukkig vorderde de tijd snel, en ging ik mij hier steeds meer op me gemak voelen. Uiteraard door vrienden hier op het eiland. De 3 weken dat Kirsten en Elvira hier waren, waren enorm gezellig. Nogmaals dank dames! Maar zoals al aangegeven is het thuis komen daarna eventjes lastig. En net op het moment dat het alleen niet zijn meer raar was, landde Danny, voor de volgers die mij minder goed kennen, Danny is een goede vriend uit Nederland, samen met zijn vriendin Carolien. Fantastisch om te merken dat vrienden zoveel geld neertellen om mij en dit mooie eiland op te zoeken. Dit doet me elke keer weer enorm goed. Danny en Carolien waren namelijk niet de laatsten die hier op het eiland zijn geweest voor mij. Daarover later meer.

Gedurende de 2 weken dat Danny op Carolien op het eiland waren, heb ik ook hun weer de mogelijkheid gegeven om mijn 'majesteit' te lenen. Op 1 voorwaarde; als ik vrij ben wil ik naar huis, of naar het strand. Je zal toch vrij zijn, en dan nog 45 minuten moeten wachten omdat je visite je is vergeten, de weg kwijt was of een andere kut smoes. Gelukkig is dit dan ook niet gebeurd en heeft Majesteit hun keurig steeds weer op tijd bij mij afgeleverd. Nu we het toch over Majesteit hebben. Ik heb slecht nieuws.... Ze rijdt vooruit, Ingmar heeft de automatische 'sla linksaf tool' uitgezet. Wel handig voor als je een keer niet linksaf wil, eerlijk is eerlijk.

Gedurende hun vakantie zijn we op die spots geweest, die ik al minstens 1 keer met mijn vorige gasten heb gezien. Bij Ingmar & Charlotte een dag op de boot, een dag een jeep gehuurd. Vaak 's avonds na mijn werk zonsondergang meegepakt op het strand 50 meter vanaf m'n werk. Uiteraard was er een goed gevulde koelbox mee. Dit vergemakkelijkt zo'n after work momentje dan wel weer. Heerlijk man. Elke keer als ik daar zit denk ik, waarom zit ik hier niet vaker na m'n werk?!

Gezien het feit dat 30 uur jarig op Aruba mij goed was bevallen, besloot Carolien haar 25e verjaardag ook maar op Aruba te vieren.Het kan bijna niet anders als je voor een duikschool werkt, dan iemand dan maar een duik Cadeau te doen.Voor mij was dit het moment dat ik voor de zoveelste keer naar een saaie duik spot ging. Omdat zowel Carolien als Danny niet gecertificeerd zijn blijven er maar 2 duik spots over. Het moment om te beslissen dat ik best mijn open water certificaat kan gaan halen. Mocht er dan eens iemand uit Nederland komen die ook een certificaat heeft dan kunnen we ten minste op de leukere plekjes duiken.Niet dat Mangel Halto binnen totaal geen reet aan is, maar als je het al 2x hebt gezien is het wel een keer mooi geweest en wil je ook wel eens het echte onder water wereldje zien. Ik kan bij deze nogmaals iedereen uitnodiging om je verjaardag wat te upgraden van 24 naar 30 uur. Het bier staat koud!

Hier op Aruba wordt ik wel eens gewaarschuwd als in de zin van, kijk uit wie je in huis neemt. Want de mensen die komen overvliegen hebben vakantie, maar jij niet! Dit zette me wel aan het denken, maar zolang het goed gaat, hoe ik niet in te grijpen voor wat betreft betalingen of andere duidelijke afspraken op papier. Het hoeft voor mij allemaal zo formeel niet. Tenzij ik niet anders kan.. Dat jullie het maar vast weten. Ook Danny en Carolien zijn bijzonder goed bezig geweest voor mij. Ik kwam namelijk per ongeluk achter een verassing. Op mijn werk kwam ik erachter dat mijn portemonnee niet in mijn tas was. Ik neem áltijd mijn portemonnee mee naar m'n werk. Niet met veel geld erin of zo maar wel voldoende om wat te eten te halen of mocht er iets anders tussen komen. Op het werk alles afgezocht en meteen in de verdediging. WIE?! dacht ik. Toevallig was Ingmar net bij Aqua Windie's voor een bakkie leut met René. Hun besloten om niet te snel conclusies te trekken maar eerst bij mij thuis te kijken. Ja, lekker dan. Danny en Carolien hebben de auto mee, met daaraan ook de huissleutels. Oké ff bellen. Ja, die liggen natuurlijk de liefde te bedrijven in de Caribische zee, die gaan echt niet oppakken. Nou, je had 'm moeten zien die Meulenbroek. In de bus van het werk gingen René, Ingmar en ik naar mijn huis om te kijken hoe we binnen kwamen. "moet ik een raampje intikken?" Nou Ingmar, dat lijkt me niet hé. Hij zat al met verschillende tools te proberen om binnen te komen, je gaat er bijna wat van denken. Een rondje langs het huis gaf de oplossing. "Jordi, jij gaat door het raam bij de douche" Datzelfde raampje krijg je nog geen doosje bier door, maar ik moest eraan geloven. René zei dat ik wel op zijn rug kon gaan staan. Haha sta je dan, op de rug van je baas. Hier heb ik even gestaan, voordat ik besloot het raampje door te schuiven. Ik sta immers niet elke dag bij m'n baas op de rug. Eenmaal met mijn benen aan de binnenkant, maar mijn bovenlichaam nog aan de buitenkant kwam ik erachter dat het niet zou gaan lukken. Toen ik dit mededeelde aan beide heren was het van "EN NU HEEL SNEL" Op de een of andere manier, lukte het toen ineens vrij soepel.. Eenmaal binnen, vond ik naast mijn portemonnee ook een nieuwe klok, en mijn gewenste hangmat. Thanks Danny en Carolien.
Rene verwoorde het later wel gaaf op Facebook onder een foto van mij, waar een Amerikaanse vriend vroeg, wat hij aan het doen was

" I'm helping one of my employees entering his house, it feels really good to be a stepping stone for the younger generation."

Ook deze 2 weken vlogen voorbij. En ook zei vertrokken weer op een zaterdag richting het inmiddels goed koude Nederland. Alleen de auto in, alleen thuis komen, alleen eten maken, alleen eten, alleen afwassen. Klinkt heel eenzaam en zielig allemaal maar dat is het niet hoor. Het is meer het punt dat je weer gewend bent niet alleen te zijn en dan toch weer alleen bent. Zondag, wordt je dan wakker zonder zorgen en gaat het leventje gewoon zonder centje pijn weer verder. Overigens wel een enorm leuke dag die zondag. Elke zondag 12 uur regelt René de lunch en omstreeks een uur of 5 staan de borrels klaar. Enorm gezellig! Dat mag ook wel want op maandag dien ik een lange dienst te draaien. met in de ochtend 1 les en in de middag 4 achter elkaar. 2x zwemles, orca's zwemtraining en Aqua Power. Een fitness les in het water met spinning bikes in het water. In Nederland nog nooit gedaan maar hier opgepakt en die lesjes gaan mij inmiddels ook prima af. Nu heb ik het zelfs zo weten te schoppen dat er alleen maar gezellige mensen in mijn maandag avond groep zitten. Vorige week maandag liepen we na de les in een polonaise op Nederlandstalige muziek. Vraag me niet waarom. Gewoon, vinden we leuk.
Sowieso stikt het hier van de gezellige mensen. Nog steeds doen we elke week samen eten met Manon, Nick, Jurgen, Yvon, René, Windie, Ingmar en Charlotte. Ja, het eet clubje begint extremere vormen aan te nemen. Alsof het niet al moeilijk genoeg is voor mezelf wat lekkers op tafel te krijgen. Laat staan voor 9 personen. Desalniettemin krijgen we het telkens wel voor elkaar.

Oké, dan het moment wat jullie graag allemaal willen weten. HOE WAS HET MET JE VADER EN BROER OP ARUBA?! Nou, dat ga ik je nu dus vertellen. Zondag 22 september was er een opening bij Aqua Windie's van onze nieuwe pool en nieuw ingerichte gym. Een enorm goed georganiseerde, en hoe kan het ook anders, gezellige dag. Ware het niet dat de AVP, Aruba's grootste politieke partij die dag een parade hield over heel het eiland waardoor de mensen die wilden komen grotendeels vast zouden komen te staan. Maar waarom nou dan die opening op die dag? Nou, omdat die parade eerst de 15e zou zijn, wij onze opening verplaatst naar de 22e. Hun de parade verplaatst naar de 22e. Nu ik het typ besef ik me dat die informatie nogal overbodig was. Anyway, opendag dus. De ochtend was best nog wel gezellig druk. Tegen de middag begon het al wat minder te worden. Om 4 uur zal er eigenlijk een speech beginnen van Windie tegen een groep huisartsen met wie we, als het goed is, in de toekomst gaan samenwerken. om 3.30 was er nog niemand, net als 3,55. Windie zei me daarom dat als er niemand kwam ik wel aan 't bier kon gaan. Maar als er alsnog iemand kwam opdagen ik meteen het water in moest gaan met wat vrijwilligers die mijn les zouden meedoen zodat de huisartsen zien wat er allemaal mogelijk is in onze nieuwe pool. Ik stond daarom op scherp voor wat betreft de mensen die aan kwamen lopen. Op het moment dat Manon naar mij toe kwam om de dag te analyseren keek ik naar René die naar de straat liep. Manon vroeg me even mee te lopen maar ik keek nog 1x naar de straat wie er aan kwam. Toen er een taxi stopte zag ik al vrij snel de grote, herkenbare snor van mijn vader. "zeg Manon, is dat mijn vader daar?" "aah nee joh, die komt vandaag toch niet?" "Dat is wel mijn vader"schreeuwde ik, terwijl ik richting de taxi rende. Die snor, dat kon niet missen. Onderweg zag ik ook nog wie er voorin zat. "EN MIJN BROER!" schreeuwde ik nog. en dan te bedenken dat ik hun zaterdagavond nog op skype zag. Op de verjaardag van Fokko, de vriend van mijn zusje. Ik wist dat ik dit jaar nog visite zou krijgen, maar net op die ene dag, dat ik niemand verwachte waren ze daar. Papa, en mij vrij gezellige broer. Dat gezellig komt goed uit hier, want daar ben ik wel van. Zo cool, hoe mij collega's reageerden. Zo'n all you need is love applausje weet je wel. Van eind goed, al goed. Nou, en of dat goed was. Waar ik met mijn vorige gasten het eerste de beste strand op draaide had ik daar met hun geen kans voor. Ik graaide daarom op het werk 3 pilsjes uit de koelkast en besloot er maar eens goed op te proosten. Tussen de regels door gaf René mij vrij voor de woensdag die zou komen. LEKKKEERRR. "weet je wel waarom?" nou, eerlijk gezegd had ik geen idee. "Dan is je broer jarig, eikel!" Oja, dat was waar ookk. Die zaterdag avond had ik namelijk nog geregeld dat hij een levensgrote kaart thuis bezorgd zou krijgen. Nummer 3 dus, die hier lekker 30 uur jarig komt zijn. Na wat pilsjes op het werk, werd het ook voor hun tijd een parel wit strand van Aruba op te draaiden. Gelegen, 50 meter vanaf mijn werk. Ik had nog snel 3 pilsjes in m'n tas gepropt zodat we even rustig konden uitblazen. Hun van de reis en ik van de verassing. Echt super gaaf!

Samen met papa en Raimond hebben we de volgende dag op tijd de koelbox vol gegooid om te genieten van de enorm rustige stranden hier. Zelfs mijn vader vindt het strand hier fijn. En dat wil wat zeggen als niet-strandmens zijnde. Helaas voor mij moest ik in de middag wel werken. Voor hun de kans op met Majesteit wat stukjes van dit mooie eiland te verkennen. Precies wat hun die dag hebben gedaan, moet iedereen hier eigenlijk doen. 10 minuten rijden, half uur ergens zitten. Je kan hier echt overal een lekker strand op draaien. Ook in de loop van de week hebben we vaak het strand op gezocht. Op Raimond zijn verjaardag zijn we 's ochtends gaan ontbijten bij Moomba, gevolgd door een strandwandeling. Daarna hebben we gesnorkeld en uitgerust bij Mangel Halto om 's avonds samen met Charlotte bij een lokale kroeg te belanden. Zeerover heet het. Een vis restaurant. Wie mij en mijn familie een beetje kent weet dat de mannen 1 gedeelde ergernis hebben, vis. Maar hier is de vis écht lekker. nog geen half uur nadat het uit de zee is kan het op je bord liggen, echt super vers. En natuurlijk een leuke belevenis deze lokale restaurantje/ kroeg te bezoeken. Ook Raimond is de verjaardag upgrade naar 30 uur goed bevallen. Who's Next?

Aangezien Raimond 13 jaar geleden ook al eens op Aruba was en hier zijn duikers certificaat heeft gehaald was dit voor mij een extra stimulans om die open water brefetje te halen, mislukt. Ik ben namelijk nog niet klaar met die gekkigheid. Maar dat komt wel. Desalniettemin mochten Raimond en ik wel samen op de boot mee om te duiken. Ik niet zo diep ivm de regeltjes allemaal. Je kent het wel. Desalniettemin, op de boot dus. Nou, mijn jonge, dit ging helemaal mis. Nog voordat ik voor de eerste keer met die fles op de rug in het water lag hing ik al over boort om pannenkoeken te bakken ( te kotsen) Dit was mijn eerste Arubaanse pannenkoek, na bijna 6 maand op het eiland. Netjes hé. Nouja, als ik heb moeten overgeven ben ik er natuurlijk helemaal klaar mee hé. Vooruit dan maar, toch die fles weer om gehangen en het water in gesprongen. een uur lang heb ik ergens in de zee gedwaald met die gal smaak in m'n smoel. Eenmaal boven vroeg collega, duikinstructeur (ook) Raymond "Nou, gaat het weer een beetje?" Ik zeg nou, nu ik hier boven ben is het weer helemaal mis, en ik zie echt als een berg tegen die boot op. Die ging natuurlijk als een gek van links naar rechts op die golven. Met nogal wat pijn en moeite ben ik die boot weer op geklommen. Binnen de minuut moest ik weer overgeven. Broer Raimond zag dit en zei, ja dat, dat dat en dat moet je los doen. Natuurlijk wou dit niet. Aangezien Raimond ook aan het worstelen was om zijn pannenkoeken binnen te houden werd ik gelukkig geholpen door een oplettende toeriste. Die klikte alles vrij snel los waardoor ik binnen de seconde op mijn knieën op de boot lag. Jullie kennen het wel, dat gevoel dat je maag leeg is maar je toch moet over geven. Vreselijk! Ze vertelden mij dat het boven bij kapiteit Tito beter zou moeten gaan. Nou, hier ging het niks niet beter. Het enige wat anders was, was dat de geschikte plek om te kotsen verder weg was dan eerder. Ik besloot de 2e duik niet te maken en mijn ogen en oren dicht te doen op de boot en op mijn rug te gaan liggen. Door het dichthouden van oren en ogen schakel je de evenwichtsorganen uit, dat wat mij zo ziek maakte. Eenmaal terug bij de shop kon iedereen, minus ik zelf, er hartelijk om lachen. Raimond heeft de vakantie nog wat vaker gedoken. Ik heb vriendelijk bedankt..
Ook met papa en Raimond hebben we weer een jeep gehuurd. Het blijft vet. Zonder jeep kom je niet bij de natural pool, natural bridge, noordkust, de grotten, en nog wat plekken meer. Een echte must do! Samen met papa en Raimond heb ik 2 onvergetelijke weken gehad. Ik had ze bijna een half jaar niet gezien. Dat besefte ik me ook toen ik ze weer terug bracht naar de airport. Raimond zie ik voorlopig even niet. Gelukkig hadden papa en mama al geboekt voor 10 Januari. De tijd tot dan vlieg waarschijnlijk om. Maar op dat moment is afscheid nemen weer net zo moeilijk als 19 April op schiphol, de dag dat ik vertrok. Het enige verschil zit hem in het feit dat ik dit keer niet hoefde weg te lopen, maar met een zonnebril vol tranen mocht achter blijven. Gelukkig kon ik die avond eten bij Ingmar en Charlotte. Het eerste uur kwam er geen fatsoenlijk woord uit mij. Tuurlijk kunnen ze hier niet altijd blijven, maar het besef dat je ze voor een langere tijd niet gaat zien was even lastig. Bij mijn vorige gasten ging het de volgende dag altijd weer prima. Nu niet, hier heb ik toch even 3 dagen last van gehad. Maar ach, over 20 jaar denk ik vast, wat maakte ik me toch druk? papa zou 10 januari al weer komen, samen met mama. Die heb ik dan 9 maand niet gezien.

Zo, we zijn weer een mooi eind onderweg. Ik zal jullie nog even kort bijpraten over hoe de werkzaamheden gaan. Door een zwangerschap van collega Sandy ben ik nu niet alleen verantwoordelijk voor de fitness maar ook voor de zwemlessen. De zwemles tak is aanzienlijk groter dan de fitness. Niet bepaald een makkelijke taak. Maar ik heb goeie hoop dat ook dit allemaal op termijn los zou gaan lopen. Bij de fitness werken er naast mij nog 3 die gewoon elke week een paar lesjes geven. en bij zwemles zitten er 600 kinderen op les en werken we met minstens 15 a 20 leerkrachten, veel part timers. Veelal jonger dan ik, dus die moet ik naast aan het werk zetten, ook aansturen en controleren. Laten we hopen op een goede afloop!


Lieve volgers, dit was 'm weer. Ruim 3 uur heb ik gedaan over 1 reisverslag. Dus geniet ervan! Ik zou proberen wat vaker van me te laten horen.

Heel veel liefs uit Aruba


Jordi