up - side - down - UP

Hallo allemaal,

Toen ik net mijn vorige verslag aan het terug lezen was besefte ik me pas hoe lang het geleden is dat ik een reisverslag heb getypt. Door de vele verzoeken en aanvragen had ik wel in de gaten dat het lang duurde, maar zo lang was ik me niet van bewust. Desalniettemin zit/ lig ik klaar om een nieuw stuk in jullie bijbel te typen. Mijn vorige verslag eindigde ik met de woorden
" Hier liggen er overal openingen. Als ik in 2014 in dezelfde positieve flow waarin ik zit kan doorgaan teken ik direct! "
Nou, zijn we er klaar voor?!

Overal flows gesproken. Mensen kinderen, wat is mijn leven de afgelopen tijd een achtbaan geweest. Een beetje achtbaan gaat niet alleen omhoog, soms daalt hij af. En snel ook! zo ook bij mij. Het omhoog ging daarentegen ook naar behoren hoor. Het leven moet niet alleen uit meevallers bestaan, dat is ook niet leuk.

Voor zover de inleiding, ik heb echt geen idee waar te beginnen. Het is dermate lang geleden dat ik wat heb getypt voor jullie. Het lijkt me logisch te beginnen met het vertrek van Rogier. Na 1,75 maand was het voor Rogier genoeg geweest op Aruba. Ook al was het dat niet, dan was het dat voor mij wel. Het was super gezellig met Tharner, maar nu begrijp ik wel waarom mijn huis tegenwoordig Hotel af is. Met alle respect voor iedereen die hier is geweest. Onbewust ga je, je aanpassen aan je familie en vrienden. Meestal 2 a 3 weken. Bij Rogier was dit 7 (met mijn toestemming) Dan ben je echt blij als je weer even alleen bent. Hoe raar alleen zijn in het begin ook is.

Vlak na Rogier zijn vertrek landde papa en mama op Aruba. Mama had ik dus gewoon 10 maand niet gezien. Dat voelde zo speciaal dat ik te laat kwam op het vliegveld om ze op te halen. Jordi moest namelijk gewoon training geven aan de Orca's. Iets wat ik nog steeds met veel plezier doe. Dit was voor pa en ma de eerste kennismaking met een werkende zoon aan de andere kant van de wereld. Pa was hier eerder, als verassing met Raimond, geweest. Toen kwamen ze keurig met de taxi. Papa en mama wou ik natuurlijk ophalen. Hun vliegtuig had er dermate veel zin in dat ze te vroeg landden waardoor ik dus te laat was. Sorry pappie en mammie, niks persoonlijks. Jordi werkt nu eenmaal veel. (het woord hard wou ik niet gebruiken omdat Ingmar en Rene dan weer flauwe grappen gaan maken)

Natuurlijk nam ik pa en ma mee naar Nikky Beach. Het dichtsbijzijnde strand vanaf de airport. een minuut of 5 waar je gewoon met je bolide het strand op rijdt. Mama was al vrij snel om, wat een fantastisch leven hier.
Ook met mijn ouders ben ik wéér naar de vuurtoren geweest, wéér naar natural bridge, wéér alle stranden bekeken. Klinkt heel vervelend maar eigenlijk best wel lekker hoor. Ma heeft vooral in de zon gelegen, in de zon gelegen en in de zon gelegen. Na een hele dag strand, thuis komen het ligbed oppakken, in de zon leggen en gaan zitten. Hoe hou je het vol.
Op zich natuurlijk niks mis mee, ik lag lekker in de schaduw in de hangmat.
En pa? voor papa had ik een liedje opgezet. "koffie koffie, een lekker bakkie koffie" meestal begreep hij de hint meteen. Fijn, zo'n vader!

Met papa en mama heb ik echt een enorm fijne tijd gehad. Buiten dat het bijzonder fijn was dat je, je ouders zag was het natuurlijk geen probleem dat zij het koken/afwassen/opruimen op hun namen. Zo maken zij van hun vakantie toch ook een beetje mijn vakantie. Helaas vloog de tijd met pa en ma om. Het afscheid was daarom wederom, net als bij de anderen, moeilijk. Papa en mama hebben mijn hele leven, alles voor mij gedaan. Nu, de 2 weken waarin ik wat voor hun terug kan doen gaat de tijd ineens zo snel. Zo snel ging de tijd niet in mijn examen periode, toen ik van mama moest leren, leren, leren en als ik tijd vrij had ook nog even leren.
Maar nu, nu ik ze het liefst hele maanden/ jaren bij me had vloog de tijd ineens. Over het moment van het afscheid maar te zwijgen, vreselijk. De pijn en verdriet in de ogen van mij ouders maken voor mij het afscheid nog pijnlijker dan het sowieso voor mij zou zijn. Normaal gaat het na 1 nacht en 1 ochtend wel weer naar behoren maar nu heeft het iets langer geduurd. Ik mis ze nog steeds elke dag!

2 dagen nadat mijn ouders weg waren was eindelijk mijn nieuwe bolide gereed voor gebruik. Glenn reed mee naar de autoboer om mijn wagon daar weg te rijden. Dit ging echt 7 minuten prima, toen hield de, gemaakte, bolide er mee op. Nadat ik geirriteerd de reparatieman aan de telefoon had gehad kwam hij de wagen wel weer wegtrekken. Een dag later kreeg ik een belletje dat hij iets over het hoofd had gezien, wat het nu dus weer doet. de beunhaas.

In de tussentijd was Sandy, manager zwemles, al tussenuit gepiept door met zwangerschapsverlof te gaan. Iedereen verdient die rustperiode als je zwanger bent. Maar in dit geval werd ineens voor de leeuwen gegooid. Dit was natuurlijk ook de bedoeling, maar niet dermate vroeg in haar zwangerschap. Ik kan je vertellen dat als je hier als klein nederlands leeuwtje komt, en je wordt tussen de grotere, al langer voor het bedrijf werkende leeuwen gegooid en je moet iedereen gaan zeggen wie zijn werk wel of niet goed doet het geen pretje is. Volkomen logisch natuurlijk als er zo'n klein mannetje uit het boeren Almelo komt, en 8 maand later is hij de 'baas' over een van de belangrijkere takken van de zaak is natuurlijk niet leuk. Maar laat ik daar alsjeblieft niet teveel woorden over vuil maken. We zijn inmiddels na de examen periode. Zoals altijd heeft Aqua Windie's 100% score behaalt. 188 afzwemmers, verdeeld over diploma A t/m F. Natuurlijk ging dit niet zonder slag of stoot. Hier zwemmen de kinderen namelijk af in secties van 12, beoordeelt door een gecertificeerde examen commissie. Dat je hier slaagt niet zo vanzelfsprekend als in Nederland. Als je daar het 'proefzwemmen' haalt ben je binnen.

Naast het succes van het afzwemmen staan de nieuwe kinderen alweer te trappelen om te beginnen met hun eerste kennismaking met Aqua Windie's. Veel tijd om uit te rusten is er dus niet. Dit is natuurlijk beter dan dat je elk uur 4 x aan je zak moet krabben omdat je anders niks te doen hebt. Uiteindelijk kan ik, nu Sandy weer bijna terug is, concluderen dat het eigenlijk best wel goed is gegaan.

Gedurende deze stressvolle periode kwam mijn broer, wederom, op Aruba. Nu hij in Nederland een ander huis heeft gekocht en de tijd daarvoor graag nog even wil chillen besloot hij weer om deze kant op te komen.Niet geheel onlogisch, gezien het feit dat het hier goed vertoeven is. Nadat hij 6 dagen op het eiland was, ging hij meemaken hoe het is vrienden/ familie op Aruba te ontvangen. Hannink, de enige echte, vond het namelijk ook tijd voor een bezoekje aan Aruba. Hiermee waren de 'vreselijke drie' weer eventjes compleet. Mensen kinderen, wat hebben we gelachen. Wat een fantastische portretten heb ik hier in huis gehad. Ik weet niet waarom, maar toen ik aan het werk was, en Hannink en Raimond het (om 10.30) tijd vonden voor bier, heeft Hannink ( de man die nooit zijn eigen bier open maakt) bier open gemaakt. Echter bleek, dat eerste dopje per ongeluk op de grond viel na het openmaken, waarna hij de hele vakantie alle bier heeft open gemaakt en daarna alle doppen op de grond heeft gegooid, om te vervolgens keurig op te rapen. Dit verschijnsel moest er een beetje inkomen, maar mensen hij kan het! Hannink kan bier openmaken!!!

Uiteraard hebben we ook plekken bezocht waar niemand van ons bier hoefde open te maken, zoals : Ritz Carlton Casino, Rui Casino, Divi Casino, Hyatt Casino en nog heel veel ( casino's ) meer. Hoe fantastisch is dat. Paar rotcenten in die rotautomaat gooien, laag spelen en de hele avond bier drinken. Niks mis mee zeg ik. Ook op de nationale feestdag hier op Aruba hoefde onze koning niet zijn eigen bier open te maken. Terwijl ik met mijn Orca'tjes voor de ministers langs liep om te bedanken voor de subsidie lag hij nog in zijn bed. Eenmaal wakker ging het ontbijten, lunchen en eten vlot achter elkaar zodat er tijd over was om bier te drinken. Dit begon bij de Paddock. Hier waren ze aan het wachten totdat ik in mijn bloedhete trainingspak voor de ministers was langsgelopen. Gelukkig was het de 'dag van de vlag' en was er dus overal wat te doen. MAAR WAAR?! Nadat ik mijn collega Hilda had gevraagd waar er wat te doen was zette wij met gierende banden vaart. We kwamen uit bij een Kartevenement door het centrum van Oranjestad. Hier kwamen we erachter wat voor een ramptoerist Raimond is, en hoeveel dorst je kan krijgen van het warme weer. Na iets te veel bier verder besloten we huiswaarts te gaan.

Zoals vermeld waren het fantastische weken met Hannink en Raimond, en ongetwijfeld vergeet ik nu allerlei annekdote's. Maar er is zoveel leuks gebeurd, dan blijf ik aan het typen. Zoals Raimond heeft gemerkt hoe mooi het is visite te ontvangen, heeft Hannink gezien hoe moeilijk het is visite uit te zwaaien. Ondanks dat hij een dag na Raimond terug naar Holland zou gaan weet hij nu wel hoe het voor mij voelt om mensen weg te brengen naar de airport en dan verstijft achter te blijven. Zijn aanwezigheid heeft mij enorm geholpen. Ik bleef immers niet alleen achter. Het afscheid ging daarom best wel gemakkelijk. Ware het niet dat een dag later Hannink ook op huis aan moest. Het verdriet wat ik bij mijn broer had kunnen verbergen kwam bij Hannink x 2. Vreselijk altijd dag wegbrengen van familie of vrienden. Het ontvangen blijft echt heel veel leuker. Missschien is een enkeltje wat voor jullie?!

Nadat Raimond ook Bas weg was, was het aftellen naar het volgende punt waar ik naar uit kon kijken. Ik had me namelijk, onbewust, opgegeven voor de Ronde van Aruba. 73,5 KM door Aruba. Niet geheel onbeuwst. Ingmar vroeg mij of ik mee wou lopen 10 kilometertjes. Dit vind ik natuurlijk geen probleem, ik hou wel van een wedstrijdje. Nadat we 3x 5KM hebben getraind bleek er maar 1 oplossing te zijn voor deze ellende. Op karakter lopen. Ingmar vindt dat geen probleem, die heeft lange tijd ons land gediend in Iraq en weet ik veel waar. Ik geef vooral zwemles, spinning, aquafitness etc. Zwemmen en fietsen kan ik naar boren, lopen is echt niet mijn ding. Maar oké, fanatiek als ik ben heb ik me opgegeven. Ware het niet dat je niet 1, maar 2x tien kilometertjes loopt. Over ellende gesproken. We liepen in een team, Ingmar, ik en 2, voor mij onbekenden liepen om en om ongeveer 9 km. zodat we na 8 secties zouden uitkomen op 73,5 KM. Mijn eerste 9,3 ging over een redelijk goed terrein. De boxen bovenop de pickup deden goed zijn werk. Ik stelde daarom de drinkpauze ook uit. We hadden afgepsroken als je je hand omhoog zou doen, zou de pick up naast je komen rijden, en zou je wat kunnen drinken. Vooraf dacht ik dat het handig zou zijn als de drinkpauze in het midden zou zijn, na pak hem beet 30 minuutjes. Toen ik voor mij gevoel 30 minuten liep dacht ik nee, dit kan ik, dit gaat lekker. Maar toen ik dacht er bijna te zij (45 minuten, voor mij gevoel) werd het voor mij toch tijd om wat te drinken. Na het drinken vroeg ik toch maar voor de zekerheid hoelang ik al liep. Waarop mijn team antwoordde met "Bijna twintig minuutjes" dan zakt het mulle zand, waarop mijn onderdeel was, wel even onder je weg. Dan doen de laatste meters heel veel pijn. Helemaal gezien het feit dat onze pick-up vooruit moest rijden om loper nummer 3 klaar te zetten zodat ik die kon aantikken. Ware het niet dat mijn laatste 200 meter bergop was. heb je 9,1 KM gerent moet je gewoon nog even 200 meter bergop. Dat deed best pijn. Al met al ging mijn eerste continue gelopen +/- 10 KM niet slechter dan verwacht, sterker nog, veel beter dan verwacht. Na mij was het de tijd voor Joost, Remy en daarna begon Inmgar met zijn 2e keer. De kans om te slapen was er. Helemaal gezien het feit dat je 's avonds om 11.45 begint. Maar de mensen die mij een beetje kennen weten dat ik niet heel fit wakker wordt over het algemeen. Daarom besloot ik wakker te blijven. En gezien het feit dat mijn eerst 9,3 prima ging had ik vertrouwen in mijn 2e en laatste deel. 9.9 KM vlak terein. Langs de hotels, langs de zee, klinkt niet verkeerd toch? Nadat we Ingmar voorbij reden om mij goed klaar te zetten had ik maar 1 doel. Uitlopen zonder te verzwakken. Toen Ingmar met een verbeten trek op zijn bek mijn aantikte wist ik eigenlijk al genoeg, dit wordt zwaar. Maar ik had er vertrouwen in, de eerste sectie ging zonder goed te trainen enorm lekker. Ware het niet dat na 4 stappen in mijn 2e deel ik al wist wat er zou komen, de hel! Wat een pijn, na een paar voetstappen wist ik het al, dit wordt ellende. Toch heb ik me er redelijk mee door kunnen lopen. Helemaal gezien het feit dat er vrouwelijk schoon voor mij liep op steenworp afstand. De teksten uit de volgwagen waren dan ook duidelijk "wij willen ook wat zien" En gelijk ook. Dus besloot ik op mijn eigen tempo naar dit meissie toe te lopen. Dit ging zeker niet gemakkelijk maar al binnen de 2KM zat ik erachter. Nadat ik er een tijdje achter had gelopen en tot de conclusie was gekomen dat haar figuur er niet om loog besloot ik haar in te halen. Hier rekende ze ook op, ze keek namelijk om de 5 seconden over haar rechter schouder, keer op keer. Toen ze net omkeek besloot ik iets aan te zetten en links langs hun pick-up haar in te halen. Deze zag ze niet aankomen. HA! LEKKER VOOR JE. Nadat ik haar voorbij was zag ik op 100M loopafstand een rose broekje heen en weer schudden, ik besloot ook hier op mijn eigen tempo naartoe te lopen. Eenmaal dichtbij kon ik waarnemen dat deze dame meer weg had van een zeldzaam diersoort dan van een mens, ik besloot daarom de dame in kwestie snel in te halen. enkele honderden meters later besloot ik eens om te kijken. Tot mijn grote schrik liep het dier en het mooie portret vlak vlak vlak achter mij. Laten we zeggen dat ik ze uit de wind hielt. Of nouja, ik hield haar linkerbeen uit de wind. Het enige wat op dat moment in mij omging was, Dit haalt mij niet meer in, no fucking way haalt dit mij in. Vlak hierna was het raak. Ik had honger, dorst, geen zin meer, geen kracht meer. Waarschijnlijk ben ik het fanatiekste jochie die jullie kennen. Maar ik kon niet meer, ik was op. Toen Remy, een teamlid, met een power gelletje kwam besloot ik deze maar op te slokken. Bah bah bah, wat enorm vies. Dit boerde mij al snel op, en kwam er snel weer uit. Ik kon niet meer, mijn ongetrainde lichaam was op. Dit was het moment voor greenpeace om mij in te halen, en ook het mooie meissie besloot mij voorbij te lopen. Voor zover ik nog niet was geknakt was dit nu wel. Ik kon echt niet meer rennen, ik moest lopen. Ingmar ontwaakte uit zijn verdiende slaap, trok zijn loop sloffen aan en ging samen met Remy naast mij lopen, alles vonden ze prima, als ik maar niet ging lopen. Helaas gebeurde dit toch enkele keren wel. Ik wou wel, mijn lichaam niet. Toen Remy mij vertelde dat de gekieurde lichten mijn finish zou zijn besloot ik met alles wat ik had aan te zetten, waarmee ik Ingmar zuchtend achterliet. Eenmaal bij de gekleurde lichten aangekomen zegt Remy "Nu nog echt maar 200 meter" Nou, en dat kan ik dus niet. Je moet mij niet zeggen tot daar, en daar zeggen nog verder. Hier moest ik dus echt weer lopen. Gelukkig zat er daarna een kleine eindsprint in waarna in Joost voor zijn 2e poging kon aantikken, ik stortte op het asvalt en moest echt op adem komen.

Al vrij snel besefte ik me dat ik in de benen moest, de pick-up moet ook achter Joost aan. Ik ben de pick-up dan in gerolt en heb daar uit liggen hijgen, ongeveer 1,5 uur. totdat na, Joost ook Remy klaar was. De laatste honderd meter vond de organisatie het leuk dat je als team over de streep kwam. dan heb je dus 2x10km gelopen en de laatste honderd meter doet dus gewoon het meeste pijn van allemaal! inmiddels was het 7uur in de ochtend, wat betekent dat mijn werkdag bijna weer begint.
Om half 8 was ik thuis en om 7.50 op het werk. Er moet namelijk ook gewoon gewerkt worden. Ondanks dat ik liep alsof ik 3 weken zeepjes in guantanamo bay had opgeraapt was ik er toch. Het lesgeven ging niet heel beroerd. Ik was wel enorm blij dat ik om 12.15 mocht lunchen. Nadat ik dit binnen de 6en halve minuut naar binnen had geduwt besloot ik de overige 53,5 minuten te gaan slapen. Dat ging hardstikke goed dat slapen. 3 uur later werd ik wakker met het gevoel alsof het woensdagmiddag was. Windie had besloten dat slapen mij meer goed zou doen dan lesgeven. Eenmaal wakker ben ik ook linea recta naar huis gereden om daar tot de volgende dag 7.30 verder te slapen. al met al heb ik ongeveer 19 uur achter elkaar geslapen. en heb ik 3 dagen zo krom als een hoepel gelopen.

Inmiddels zijn we bij de paasdagen aanbeland en heb ik de komende week goed wat dagen vrij. Niet heel vervelend om wat rust te nemen. Helemaal gezien het feit dat over 3,5 week Petra en Davey op Aruba komen. Zijn jullie er klaar voor toppers?

over 3,5 uur ben ik precies een jaar op Aruba. Dat wat in Nederland begon als een ultieme droom en ter plaatste al snel veranderde in de grootste nachtmerrie is uitgemond tot mijn nieuwe huis. Ik woon hier nu al een jaar. In voor en tegenspoed. Mijn papiaments gaat met de dag vooruit en het werk wordt leuker en leuker. De uitdaging komt er meer en meer in en de waardering wordt groter en groter.

Jordi woont al een jaar op Aruba,
Aruba is mijn thuis


Tot het volgende verslag!