Hallo Aruba!

Lieve vrienden en familie.

Hier weer een update over het reilen en zeilen over mijn avonturen hier in Aruba.
Allereerst wil ik jullie bedanken voor de vele gelukswensen via facebook en natuurlijk hieronder, op mijn waarbenjij.nu dit doet mij meer dan goed!

19 april, De grote dag, mijn vertrek richting Aruba. Waar er nog één iemand in , de inmiddels beruchte 'wanneer is Jordi terug poule' zinspeelde op een vroegtijdig vertrek van Schiphol. Maar Helaas voor diegene. Rond half 7 vertrokken we richting Schiphol. Eenmaal aangekomen dronk ik met mijn naaste familie en vrienden een bakje koffie en mijn voorlopig laatste pilsje. Eenmaal begonnen aan mijn laatste pilsje besefte ik me dat ik weg ging. Dat gevoel wat zo lang weg bleef, was daar, vanuit het niets. De laatste x knuffelen met neefje Jason en m'n laatste pilsje met Margreet. Het moment van vertrek zal ik mijn hele leven onthouden. Het gevoel wat er door je heen gaat als je familie daar in tranen staat en uitgerekend diegene die het de komende tijd het moeilijkste zal hebben moet weglopen. Weg van familie, weg van vrienden, weg van Nederland.
Erg moeilijk moment, maar ik wou en wil dit. Eenmaal aangekomen bij de gate stond er zo'n verschrikkelijke rij, het eerste wat ik dacht was, hoe kan het ook anders, geen stress. Toen de rij was geslonken tot 2 personen besloot ik ook maar eens aan te sluiten. Als allerlaatste. Mijn rij in het vliegtuig zorgde ervoor dat ik niet wéér hoefde te wachten, gelukkig maar. In het vliegtuig aangekomen zat ik naast Leo. Nu zullen jullie denken Boer Leo die voor het eerst buiten de akkers komt. Nee, Leo is een Antilliaan van 49 die naar familie op Bonaire ging. Hij was meerdere malen op Aruba geweest en kon mij nog wat dingen bijbrengen.
Na 9 uur wakker blijven en wat pilsjes met Leo werd er geland op Curaçao. Hier moesten eerst de mensen die op Curaçao zouden blijven eruit en daarna pas de mensen met eindbestemming Aruba. Jullie raden het al, als laatste.. Hier zette ik dan voor het eerst mijn laptop aan. Net tien uurtjes weg uit Nederland en de eerste keer skypen met het thuisfront was al een feit. “gelukkig” wou het skypen nog niet echt pakken dus besloten we het op Aruba nog eens te proberen, zodat ik op Curaçao nog tijd had voor een klein snel pilsje. Vanaf Curacao was het nog 10 minuten opstijgen en 10 minuten landen richting Aruba. 5 meter van de grond hang je nog boven de zee, op het moment dat je land ziet onder het vliegtuig sta je binnen 3 seconden op de grond. Heel gaaf!
Het vliegveld op Aruba is erg klein, met als voordeel dat je ook snel je koffers hebt. Dan nog maar een x de riem af voor die eeuwige controle en toen zoeken naar René. Mijn baas, de man van Windie. Deze namen zullen jullie nog wel geregeld voorbij zien komen in mijn verslagen.
Toen ik René in het vizier kreeg zijn we samen naar de auto gelopen om Windie op te halen bij de zaak. Zij was nog bezig de laatste les van de dag af te ronden. Na ook kennis met Windie te hebben gemaakt zijn we richting hun huis gereden. Hier zal ik de eerste nacht slapen omdat het gas, water en licht in mijn huis de dag erna pas zou worden aangesloten. Inmiddels was ik alweer 24 uur wakker dus koos ik, na een klein pilsje, voor het bed. Van een jetlag was gelukkig geen sprake, simpelweg omdat ik gunstige vliegtijden had. Wel was ik 5 uur later alweer wakker. Er moet immers gewerkt worden.

20 April, Half 7 ging de wekker alweer. We zouden Windie bij de zaak afzetten om daarna mijn eerste boodschappen te halen. Deze hebben we gehaald bij de 'Ling en Sons' de Arubaanse Appie Heyn. Allemaal bekende producten, alleen een tikkie duurder dan in Nederland.
Na het halen van de boodschappen zijn we snel naar mijn huis gereden. Ik was natuurlijk erg nieuwsgierig hoe het eruit zag. En ik moet zeggen, het zag er beter uit dan verwacht. In het huis dan, erbuiten is het nogal verwaarloost. Ook werd ik voor het eerst voorgesteld aan mijn collega's en ik moet zeggen, het had niet beter gekund. Wat zijn Arubanen verschrikkelijke lieve mensen. Alles en iedereen probeert mij te helpen om mij het naar m'n zin te maken. Zo ook deze dag.
Sjoerd, de zoon van Windie en René, tevens werknemer van aqua windies, en Elaine, de vriendin van Sjoerd, Vroegen mij om mee te gaan naar Moomba Beach. Een strand tentje. Waar we gezellig wat gedronken hebben. Ook hebben ze me wat leuke clubs laten zien, altijd handig natuurlijk. Erg gezellig en fijn om te merken dat ze moeite voor mij doen.
21 April, Sjoerd moest werken, maar Elaine was vrij. Dus bood ze me aan om me naar de zaak te brengen om zo wat te skypen met het thuisfront. Ik had immers al een dag niet geskypt. Ik moet eerlijk zeggen het voelde als langer en het was fijn de familie even te zien. 's Middags ben ik voor het eerst in het arubaanse water geweest. In het zwemad, dat dan weer wel. Niet heel veel later was daar dan eindelijk het strand. En ik moet zeggen. Ik kan Random foto's maken maar de zee is hier echt overal prachtig! Toen ik in de middag naar huis ging viel het nogal hard op m'n dak dat thuis echt thuis is. En vooralsnog heb ik thuis he-le-maal niks. Geen internet, airco, een auto heb ik ook nog niet en misschien nog wel het belangrijkste is dat er niks geen aanspraak is. Met of internet of een auto zal dit probleem veel minder erg zijn. Ik realiseerde me in Nederland al dat het begin moeilijk zal zijn, maar dit had ik dan weer niet zien aankomen. Alles ging prima, tot thuis.
Gelukkig voor mij kwam René met 2 vrienden langs om te kijken naar het huis. De vrouw, Charlotte vroeg ik eens te kijken naar mijn wasmachine, want ik wist absoluut niet wat ik hiermee aan moest. Gelukkig voor mijn eigen genoegdoening snapte Charlotte er ook niks van, evenals haar technische man Ingmar. Daarom besloot Charlotte om mijn was mee te nemen naar haar huis en dit later op de dag terug te brengen. Voor mij was dit het moment om René te bellen dat ik dit zo niet ga vol houden. Wachten tot 1 mei om te werken en tot die tijd maar afhankelijk zijn van Jan en alleman. Met internet en of een auto zal dit probleem binnen no time tot een minimum beperkt kunnen worden. Maar dit had ik dus nog niet tot mijn beschikking. Net op het moment dat mijn telefoontje met René op zijn einde loopt staat Ingmar alweer voor de deur. Of ik al gegeten had.
Mijn gaspit was net een half uur daarvoor aangesloten en dus was mijn antwoord simpel “nee”
Zowel Ingmar als Charlotte weten hoe het is om hier op 0 te beginnen en zagen blijkbaar hoe erg ik er doorheen zat. Daardoor typ ik deze waarbenjij.nu niet vanaf mijn eigen huis maar vanaf die van hun. Ik blijf hier tijdelijk totdat mijn huis ook als thuis voelt. Ik verblijf in hun logeerkamer voorzien van airco en internet. Ik heb echt geen idee hoe deze mensen te bedanken. Ook al zeggen ze beide dat dit niet nodig is. Ingmar rijdt mij waar nodig naar het werk en we zullen dan ook op zoek gaan naar een huurauto. Na het eten zijn we nogmaals terug gereden om mijn kleren op te halen en in de avond haalde Sjoerd en Elaine mij op om wat drankjes te nuttigen bij Mamboo Beach.

22 April, Eenmaal aangekomen op mijn werk werd ik zoals ook de vorige keren weer opgevangen door collega's. In het geplande gesprek met René beloofde hij mij een internet aansluiting te regelen. Dus ik hoop snel een waarbenjij.nu vanaf mijn eigen huis de wereld in te sturen. Ook gaf René aan dat ik best eerder mocht beginnen als mij dat zal helpen eerder contacten op te bouwen. We spraken af dat ik de dag erna (morgen) zou beginnen.
Na dit gesprek moest ik samen met Sandy uitzoeken wat ik precies moest gaan doen en waar ze mij het beste in kunnen zetten. Sandy kunnen jullie zien als een Arubaanse 'Zwarte Parel (Djuri)' Zij is een soort van 'chef zwemles' Sandy regelt alles wat met zwemles te maken heeft. Om elkaar wat beter te leren kennen zijn we wezen lunchen. En tsjah, vervanger van Parel begon goed. We gingen lunchen bij de mac. Bij terugkomst vroeg Sandy waarom ik niet meteen een uur later begon met zwemles geven. Why not? Een uur later stond ik voorzien van zwembroek en zwemshirt (longsleevee) in het lekker warme water. Hier geeft iedereen les in een speciaal shirt omdat je anders levendig verbrand in de zon hier. Na 1 zwemles moest ik dan ook de volgende toekijken om zodoende langzaam te wennen aan de zon. Poco poco zeggen ze dan. Wat 'Heanig an' betekent.
Ik moet zeggen de methode die ze hier hanteren lijkt in nog geen 100 jaar op die in Nederland, maar ik vind het leuk!

Tot zover deze waarbenjij.nu want ik moet morgen natuurlijk weer werken! Mochten jullie nu standaard een mailtje willen krijgen als ik een update de wereld in stuur, kun je hier links ergens Onder het kopje 'blijf op de hoogte' je e-mailadres invullen. Zodat ik de facebookers en twitteraars niet steeds met dergelijke berichtjes hoef lastig te vallen.

Uiteindelijk ben ik hier naartoe gekomen om het naar mijn zin te hebben. En dit begint aardig te komen. Echter moet ik wel zeggen dat dit zonder de behulpzame arubanen en de 2 reddende engels waar ik nu tijdig slaap niet was gelukt! Sorry lieve vrienden en familie. Ik blijf nog even!