Home sweet home

Bon Noche trouwe volgers.

Mijn eerste waarbenjij.nu vanaf mijn eigen huis, Hoera!
Het heeft deze keer ook maar 9 dagen geduurd voordat jullie weer op de hoogte zijn van het reilen en zeilen hier op Aruba. Ik heb mijzelf voorgenomen élke vrijdag een nieuw reisverslag te schrijven. "Maar Jordi, het is Maandag." Ja, dat klopt, vrijdag is het er al niet van gekomen. Maar ik beloof bij deze daar verandering in te brengen.

Precies een week geleden ben ik weer terug gegaan naar mijn eigen huis. Dat was namelijk de dag dat mijn airco gemonteerd zou worden. Na 6x erachteraan moeten bellen kreeg ik eindelijk de tijd wanneer ze zouden langskomen. En ik moet zeggen, keurig op tijd. De hele maandag ben ik samen met Kelvin, die kennis uit Nederland, met van alles en nog wat bezig geweest. Ik zou teruggaan naar mijn eigen huis, want er zou airco zijn. Alleen aan internet ontbrak het nog, en ik vrees met grote vrezen, dat een vaste internet aansluiting ook nog wel even zou duren. Toen ik voor de zoveelste x langs de telefoon zaak reed met reclame van internet op de ramen heb ik dan ook maar besloten om een USB-stick te halen met hierop een internet tegoed. Het voordeel is dat ik nu thuis wat op het internet kan surfen, het nadeel ervan is dat als ik programma's terug ga kijken, of ga skypen mijn tegoed zo geslonken is tot aan het nulpunt. Hier moet ik dus helaas nog even mee wachten. Maar oké, het internet is gelukkig onderweg. Behalve het regelen van de airco, en het internet ben ik diezelfde maandag wéér naar de huisarts geweest. Zondags kwam Tom, een vriend van mijn baas, die hier een maand komt werken (ALMELOER!) , op het fantastische idee om de Hooiberg te beklimmen. Dit is een berg op het eiland waarvan je het hele eiland kan zien. Voor, achter, links en rechts zie je dan de zee. Het bezoeken van de Hooiberg stond sowieso nog op mij 'to do list' Dus besloot ik maar mee te gaan. Samen met Tom, Sjoerd en Elaine zijn we die immense Hooiberg op gelopen. 664 treden aan pure ellende. Voor mijn knie was die Hooiberg het moment om weer gaan te ontsteken. Dus kon ik maandag weer richting huisarts Dassen. Het leek inderdaad te gaan om een beginnende ontsteking. Maar met rust en zo nu en dan een koude doek zou ik het af kunnen zonder antibiotica, wat zou inhouden dat ik weer een week geen bier kan drinken. Voor het geval de ontsteking wel door zou zetten heb ik een recept mee gekregen. Gelukkig heb ik de antibiotica niet op hoeven halen. Helemaal gezien het feit dat er de vorige keer toen ik mijn medicatie ging afrekenen er een nederlandse radiozender aan stond. Met het nummer : "oh was ik maar, bij moeder thuis gebleven" Toevalliger kon het helaas niet. Eenmaal weg bij de dokter begon het zoeken naar mijn autosleutels. Overal gezocht. De enige plek waar ze nog zouden kunnen zijn was in de auto zelf. Dan loop je toch altijd wel met knikkende knieen naar de auto. Eenmaal in de buurt van mijn, nog lopende auto, zakte de moed me al in de slippers. De auto liep namelijk nog, maar de deur zat wel op slot. Met flink de pee erin heb ik toch maar de garage gebeld om het nieuws mede te delen. Ze konden er echter niks aan doen, ik moest maar een of andere dienst bellen. Je zou toch zweren dat als je een auto verhuurd je zelf de reservesleutel ergens bewaard, stelletje beunhazen! Hoe dan ook, de desbetreffende dienst gebeld. Ze zouden er met een kwartier zijn. Ik zag het al helemaal voor me, dat kwartier zou 1 uur en een kwartier worden om over de prijs nog van deze gekkigheid maar te zwijgen. Wonder boven wonder was de beste man er na een goeie 20 minuten. Hij pompte wat lucht tussen de portier, gebruikte zijn gogo gadget arm, en binnen de minuut was mijn auto los. Toen ik eenmaal mijn portemonnee vast had om hem, waarschijnlijk veel te veel geld, te betalen. Zei hij dat slechts een handtekening genoeg was. Hier was ik namelijk voor verzekerd. Hoe lekker is dat! Deze meevallers heb ik dan ook gevierd met een piep klein pilsje.

Dinsdag is er een wereld voor mij open gegaan. De arubaanse Mc donalds, Wendy's (soort van mc) , en Domino's pizza ken ik inmiddels wel. Dan blijven er hier op het eiland nog maar 2 fastfood ketens over. Taco Bell en de Kentucky fried chicken. Ik ben voor de Taco Bell gegaan, super lekker eten! Nu hoef ik dus alleen nog maar de arubaanse KFC te proberen om te oordelen wat ik het beste kan bestellen!

Donderdag zou Lisa, meisje wat ik hier op Aruba heb leren kennen haar afscheid vieren. Iedereen zou wat drinken meenemen en we zouden op het strand bij Nikky Beach wat gaan drinken. Dit strand ligt echt op een bijzondere plaats. Hier vliegen de vliegtuigen vlak over je heen naar de landingsbaan, echt een bezienswaardigheid op zich!

Vrijdag zou ik hier voor het eerst een dagje naar het strand gaan samen met Kelvin. Het is nogal typisch want mij lichaam kent inmiddels 3 verschillende kleuren. Omdat je altijd les geeft in een rashguard, een soort zwemshirt met lange mouwen, tegen de zon zijn mijn inmiddels mooi verkleurd. Als ik geen les geef loop ik in een tshirt, mijn armen zijn dus een beetje bruin. Maar de rest van mijn bovenlichaam was nog strak wit, de kleur die je hebt als je 3 weken op vakantie gaat in de coentunnel. Dus heb ik me op het strand goed ingesmeerd! Eenmaal mijn ,van zwemles kids in nederland gekregen, strandlaken(voorzien van mijn naam) op de strandstoel gelegd ben ik heerlijk weggedut in de brandende zon, met als uitwerking dat mijn 'coentunnel witte bovenlichaam' goed is verbrand.
Hoe fijn is het dan, dat je een douche hebt met alleen koud water?!

Dit was hem weer voor deze keer, meer vanaf deze kant dus elke vrijdag!

Liefs Jordi